די בעל־הביתטע איז אַזױ חוצפּה, װײַל זי איז זיכער, אַז זי װעט דאָס אַלץ אַרױפֿטאָן. און אפילו זי וועט עס קריגן אין מויל, וועט זי זיך נישט אויפרעגן. האָט דער נעגער אַרײַנגעטאָן די בלאָנדע כלב אין שטײַג, און זי דאַן געטרונקען פֿון זרעמען ― זאָל זי געדענקען, װי אַזױ זי זאָל זיך פֿירן אין דעם בעל־הבית.
וואָס האָט די מאַמע געטראַכט ווען זי איז אַרומגעגאַנגען אין שטוב אָן די הייזעלעך? אזוי האט דער הונט געשמעקט וואס די כלב האט געוואלט. ווען ער האט אויפגעהויבן איר רעקל, האט זי גארנישט געהאט צו זאגן. און זי איז געוואָרן גאַנץ הויך און שטאַרק, ווען ער האָט געשפּריצט זײַן זיירע איבער איר פּנים!
ווער וויל צו באַרען און פּלאָמבירן מיין מויל מיט זיירע?